Nadciąga burza...

                                              
                                                        Jaworze 15.05.2011 

     

      Nadciąga burza. Ciemnogranatowe, spienione niczym wzburzone morze chmury przepływają za oknem. Wiatr targa zielonymi czuprynami drzew, wygina je ku ziemi. Wyje w każdej szczelinie spękanych ścian. Ciężkie krople deszczu bębnią głucho o dach jak grudki ziemi o wieko trumny. Ściekają cienką strużką spomiędzy brakujących dachówek na strych, a następnie kapią z przegniłych desek na korytarz tworząc dużą kałużę. Stoję w niej po kostki. Jasne światło błyskawic rozświetla raz po raz półmrok panujący na piętrze ukazując przegniłe stropy – szkielet domu – i toczące go choroby. Utożsamiam się z nim… ciało me kruszy się, z każdym dniem mocniej rozpada się ta twierdza, to schronienie duszy. Czas płynie nieubłagany, pozostawiając w nas smutne skutki tego upływu. Stoję w tej zimnej kałuży na tym cmentarzysku, śmietniku życia… wypchanego po brzegi przedmiotami zbieranymi latami przez pokolenia. Pożółkłymi listami przewiązanymi na krzyż czerwoną tasiemką. Listami napuchniętymi od umarłych słów, spoczywających w szufladzie obok okazyjnych kartek pocztowych z wytartymi brzegami i wyblakłymi znaczkami. Stertami nie wyrzuconych gazet, książek walających się na strychu między dziesiątkami niepotrzebnych gratów. Wypchanymi po brzegi ciuchami szaf, szarych i ciężkich od kurzu, spomiędzy których niczym widmo straszy pajęczynami koronek pożółkła suknia niegdysiejszej panny młodej. Albumów ze zdjęciami, z których uśmiechają się do nas twarze zmarłych. W starych, mętnych lustrach tańczą widma przeszłości … a nade mną zawieszone w próżni wirują planety nieczułe na przemijanie, co wszystkiemu kładzie kres. Nieczułe na smutek, który tkwi we mnie drążąc duszę jak korniki stare drzewo.

Więcej można zobaczyć tu  , a poczytać tu