sobota, 28 lipca 2012

Jezioro łabędzie...



      Zaopatrzony w dzbanek schłodzonej mieszanki imbirowego soku z cytryną i miętą, wybrałem się wczoraj na strych, by uporządkować pozostałe jeszcze po śmierci babci Kasi przedmioty. Muszę bez bicia przyznać się, że bardzo lubię grzebać w starociach i wynajdywać różne skarby, no cóż, każdemu z nas zostaje coś z dziecka. Przemierzając półmroki dotarłem do okienka, w którym wypełniono puste miejsca po szybach płytą pilśniową, a ramy zabito na stałe gwoździami. Po kilkuminutowej szarpaninie i dłubaninie kombinerkami udało mi się pozbyć zardzewiałych uchwytów. Smuga światła gwałtownie przecięła powietrze, przepełnione drobniutkimi pyłkami kurzu. Wiele radości sprawiły kartony wypełnione pożółkłymi książkami. Metalowe pudełko kryjące w swoim wnętrzu kolorowe, szklane paciorki, guziki, spinki do mankietów, broszki, błyskotki i inne barwne cudeńka. Pudła, jak przystało na krawcową, wypełnione po brzegi wzorzystymi gałgankami, połyskującymi złotą i srebrną nicią apaszkami, ścinkami, niemodnymi już kołnierzami. Zaciekawiony zawartością wielkich, papierowych worków, leżących w mrocznym kącie po drugiej stronie strychu, wolnym krokiem i niemal na palcach omijałem popękane deski podłogi. Jak tylko udało mi się dotrzeć na miejsce koło uszu rozbrzmiało delikatne bzyczenie i coś trąciło mnie łagodnie w okolicy szyi… trąciło raz jeszcze, a po chwili poczułem bolesne ukłucie w ramię. Krzyknąwszy i podskoczywszy akuratnie rozerwałem worek uwalniając z wnętrza pieczołowicie zbierane latami - niespodzianka… pierze!!!. Biały puch wzbił się po samiuśki dach, wypełniając wnętrze przyklejał się do mojej spoconej skóry zmierzając, wraz z cyrkulacją, ku lufcikowi. Bzyczenie nasiliło się. Uniosłem głowę i zamarłem, na belce tuż nade mną wisiało przecudne, okrągłe gniazdo dzikich os. Nie myśląc długo postanowiłem szybcikiem opuścić ich samozwańcze królestwo. Zachowując spokój obróciłem się i powolutku skierowałem w stronę schodów. Nie było jednak wybacz, zdenerwowane wcześniejszym poruszeniem pasiaki ruszyły na mnie zbrojąc się w żądła. „Kyrie eleison” wyszeptałem pobladłymi wargami i rzuciłem się do ucieczki, parskając i wypluwając nawdychane pióra. Nogi zdawały się być szybsze od reszty ciała, które to żądlone wachlowało nerwowo witkami. Machanie najwyraźniej doszczętnie rozwścieczyło owady, bo nagle jakby zrobiło się ich więcej. Natężone bzykanie wzbudzało respekt i podsycało strach. Niczym górska kozica hycałem schodami w dół na piętro, potem na parter i w końcu zrywając z siebie podkoszulek na ganek. Małe, żółte bestie nie dawały za wygraną. Sunęły za mną chmarą. Żar lejący się z nieba otulił swym gorącem piekące niemiłosiernie ciało, a ja biegłem… niemal przelatywałem oślepiony słońcem, nad trawą, i trzepocąc rękoma jak ptak gubiłem upierzenie. Wyśpiewując falsetem cały słownik przekleństw wbiegłem w wysokie pokrzywy słysząc za sobą głos przyjaciółki przerywany opętańczym chichotem:
- Trenujesz przed odlotem kochany? To za wcześnie… za wcześnie…
Wściekły, ale i rozbawiony rzuciłem:
- Nie Kuźwa, robię za babie lato!
- do wody leć.. do wody!... łabędziu zdziczały!
Parząc sobie nogi, łzawiąc i krzycząc skierowałem się w stronę starej mosiężnej wanny, schowanej w cieniu mirabelki. Mętna, pokryta osypanymi liśćmi i grubym kożuchem rzęsy woda wydawała się chłodnym zbawieniem. Odwróciwszy się nabrałem powietrza i odchylając desperacko zanurzyłem się w cieczy. Ciepła, zdradliwa pomyja kryła w sobie najeżone opadłymi gałęziami dno i drapiąc grubymi, drewnianymi paluchami raniła skórę. Zamoczony, z nogami rozrzuconymi po bokach, ślizgając się i wpadając na powrót próbowałem wygramolić się z tego madejowego łoża. Wtedy łaskawie z pomocą przybyła rozanielona Sydonia, wyciągając dłoń, bym mógł się jej uchwycić. Gdy dobyłem ku niej rękę, oblepioną rzęsą, liśćmi i resztkami pierzy w mig pojąłem całą istotę Sydoniowej wesołości. 

Połowę nocy spędziłem na okładaniu i smarowaniu pokąsanych miejsc na przemian octem i Fenistilem, a zadrapania odkażałem spirytusem, oczywiście stosowanym wewnętrznie, w postaci nalewki… ale nic to! Jutro wybieram się na strych ponownie, uzbrojony w dymiarkę, Sydonię i czarny worek. Trzymajcie kciuki ;)

.

poniedziałek, 23 lipca 2012

Błogostany...



      Naszła mnie właśnie niepewność, chwila zwątpienia: czy seks jest mi tak naprawdę do szczęścia potrzebny? Siedzę z laptopem na kolanach, nade mną niebiański lazur, z przodu rozśpiewany gaj, wokół rozcykane trawy, a obok w białej, porcelanowej miseczce mrugają do mnie spod słodkiej, gęstej śmietany przecierane woskowym, niebieskawym nalotem dorodne jagodzianki. Te skubane pieszczotliwie palcami z zielonych krzewinek, podczas dzisiejszego spaceru nad wschodnią częścią starego jeziora. Z drżeniem sięgam po nie odganiając spragnioną ich słodkości dziką osę. Wilgotne, schłodzone owoce wypełniają usta amarantową soczystością pieszcząc podniebienie smakiem malachitowego raju. Delikatną gorzkością ziemi zmieszaną z kwaśnością deszczy. Aksamitne skórki i drobniutkie pestki swawolą z językiem osadzając się między zębami, wywołują pierwszy dreszcz. Zamieram przełykając tę ambrozję. Mimowolnie odrzucam do tyłu głowę, rozchylam zasiniałe wargi złaknione gorących jak pożar pocałunków słońca. Błagam grzeszną myślą, by ta chwila trwała w nieskończoność, a salaterka, jak w starej baśni z dzieciństwa, napełniała się bez końca. Każda łyżeczka mecyi przybliża mnie do nieba… do szczytowania… Zmysłowa euforia wykręca palce u stóp na których właśnie przysiadł rdzawy motyl. Pięty suną bezwiednie po chropowatym ganku zatrzymując na drewnianej skrzynce z kwitnącą nasturcją. Z gałęzi łypie na mnie zaciekawiony ptak, a ja zagryzając dolną wargę z czarną rozpaczą zerkam na dno porcelany, gdzie skąpane w odrobinie śmietanki spoczywają trzy ostatnie borówki. Niemal z namaszczeniem zagarniam ustami i ze smutkiem, że wszystko co dobre szybko się kończy, ociągając się nieco przełykam błogości ostatki.

.

sobota, 21 lipca 2012

Krótki list do...




      Dzisiejszej nocy ucichł krzyk. Cisza wypełnia serce, a w mrokach duszy rozbłysło nikłe światełko przeganiając przeszłości demony. Dziękuję za wspólne smutków mych prześnienie. Za poranny uśmiech, wiarę w czystość i na przyjaźń nadzieję.






Z dedykacją (ale bez ukrytych podtekstów ;))



.

wtorek, 17 lipca 2012

Słowa mi grzęzną...



      Wracając ze starego lasu i chlupocząc trampkami po wilgotnym bruku przeczuwałem, że stało się coś niedobrego. Ostatnie sny i dziwny niepokój pod sercem szeptały najgorsze. Po wejściu napaliłem pod kuchnią, rozwiesiłem przemoczone ciuchy i jak co wieczór nakręciłem zegarek. Kieliszek wiśniowej nalewki rozlał się ciepłem po żołądku, a pykający lekko na ogniu sos grzybowy wypełniał cudnym aromatem każdy domowy zakątek. W połowie schodów na piętro usłyszałem dzwonek telefonu, co zdziwiło mnie, bo ostatnio brakuje tu i w okolicy zasięgu. Wyciągnąłem z szafy suchą bieliznę, położyłem na łóżku i podszedłem odebrać. Rozedrgany płaczem głos z drugiej strony słuchawki opowiadał mi straszne rzeczy: o wyłowionym dzień wcześniej z rzeki topielcu, który leżał w wodzie wiele dób. Po ustaleniach policji i rozpoznaniu przez najbliższych okazało się, że to Leszek - mój przyjaciel. Przez dłuższy czas nie docierała do mnie wiadomość o tragedii. Siedziałem gapiąc się tępo w spękaną ścianę.

      Oprócz nieopisanego smutku i palącego żalu męczy mnie wciąż jakiś rodzaj wewnętrznego rozdrażnienia, pretensji do losu, że zabrał bliską mi osobę tak nieoczekiwanie, bez szansy na pożegnanie. Dręczą mnie też pytania jak? Kiedy? I dlaczego do tego doszło… choć w tej chwili nie ma to największego znaczenia. Moje myśli wciąż krążą wokół Lesia, a fragmenty obrazów zapisane w pamięci układają się w kształt jego ogorzałej słońcem twarzy… zawsze uśmiechniętej. Przepełnione spokojem, mądrością życia i pokorą szafirowe oczy… lśniące radością życia. Był osobą jak na te czasy niezwykłą, cieszył się tym co ma, a zbytkiem dzielił. Zawsze skory do żartów i niesienia pomocy. Kochany człowiek i piękna dusza. Nawet teraz kiedy o nim piszę, ciepło wypełnia mi piersi. Uśmiecham się do niego choć oczy ociekają łzami.


Jakby było mało bólu i rozpaczy Śmierć zabrała wczorajszej nocy mojego dziadka.


Przepraszam, że nie odpiszę na Wasze komentarze, ale teraz jestem kompletnie rozbity.

.

niedziela, 15 lipca 2012

Z leśnych opowieści...



      Wczorajszy dzień, choć przesiąknięty deszczem i nabrzmiały burzami, nie powstrzymał mnie przed pobłądzeniem w kniei. Smagany tchnieniem przestworzy starodrzew nucił wietrzną pieśń rozedrganym listowiem, a roztańczone kłosy traw przemierzały linie dłoni, wyczytując zapisane w nich przeznaczenie. Prześwity słońca spomiędzy skłębionych, ciemnych chmur rozpraszały się po kolorowym runie połyskując w kroplach osadzonych na pajęczynach, wrzoścach, liściach wietlicy, fioletowych kwiatach leśnego czyśćca i dojrzewających, czerwonych malinach… wprowadzając mnie w bajkowy nastrój i przywołując wspomnienia z dzieciństwa. Radując dobrodziejstwami. Ciężkie owocami łodygi borówki potulnie kładły się na dłoni, pozwalając palcom na strząsanie niebiesko-czarnych korali, plamiąc fioletem opuszki i spragnione leśnych pocałunków wargi. Upojony smakiem i zaklinaniem boru padłem plecami w miękkie, wilgotne mchy. Brzegi rozchełstanej koszuli drażniły stwardniałe chłodem brodawki. Lubieżnik wiatr tarmosił za włosy, ciężkie krople deszczu rozbijały się o skórę piersi, twarzy i ściekając po policzkach drobnymi strużkami muskały szyję i przyjemnie łaskotały okolice uszu. Zamknąłem oczy i z rozkoszą poddawałem się tej pieszczocie… oddałem się naturze. Nie opuszczało mnie to dziwne uczucie, że nie jest się samym, że coś ? Ktoś ? podgląda schowany w sitowiu i gęstwinie. Wzmagał się też ten szczególny stan podniecenia zmieszanego z dziecięcym zawstydzeniem. Wszystkie te smaki, emocje i doznania krzyczały: chwilo trwaj! Zapach bagna i błogosławiona cisza zesłały sen, w którym śniłem przedziwne obrazy… cudne, barwne abstrakcje przerwane nagłym grzmotem i poruszeniem na mokradłach. Klangor i trzepot skrzydeł wzbijających się do lotu żurawi rozwiały resztki kolorów spod powiek. Z zachwytem patrzyłem jak te piękne ptaki zatoczyły koło nad wodą i uspokojone nieco wylądowały wśród wysokich traw. Nadciągała burza. Nie myśląc długo wgramoliłem się na zwaloną do jeziora brzozę i schyliłem się by umyć lepie od jagód ręce. Śliska zdradliwa kora wymsknęła się spod buta i zabierając mi równowagę wpakowała prosto do zastoisko. Wdrapując się na stromy brzeg chichotałem z własnej głupoty i przeklinałem jednocześnie. Przemoczony do suchej wracałem ścieżynkami do domu zbierając wyzierające spod suchych liści kurki, dopełniałem wiklinowy koszyk. Ciągnąc za sobą przyjemny, mulisty smrodek wkroczyłem na resztki brukowanej drogi i chlupocząc trampkami skierowałem się w stronę chałupy… gdzie czekały na mnie bardzo smutne wieści.

.

poniedziałek, 9 lipca 2012

Coraz częściej zapominam...





- Przedwczoraj trzecia rocznica śmierci babci;

Nie zdążyła wypowiedzieć słów przeznaczonych tylko dla Niego… zgasła chwilę po tym jak przysiadł obok. On wciąż zadręcza się, co chciała mu powiedzieć w ostatnich sekundach i czeka, aż przyjdzie po niego.

A ja noszę pustką , którą po sobie zostawiła .



- Wczoraj minęło dwa lata odkąd zawitałem na Blogerze.

Wczoraj… to już przeszłość.



A dziś…

Dzisiaj czuję się bardzo samotny.



.

czwartek, 5 lipca 2012

Wpadłem na chwilę...



     Rano zaciągnąłem się ciężkim, ołowianym powietrzem. Warkot samochodów, gwar spieszących się gdzieś ludzi, stukot tramwajów, zawodzenie szyn, duchota i nieznośne ciepło unoszące z betonowych ścian skutecznie wprowadziły mnie w podły nastrój. I pomyśleć, że kiedyś mi to nie przeszkadzało, było miłym pomrukiem metropolii, melodią przy której budziłem się i zasypiałem. I byłem tu szczęśliwy, ale… też zawsze rozdarty pomiędzy miastem a wsią, ceglanym murkiem, a drewnianym płotem po którym pięły się nasturcje. Dziś miasto mnie zabija, wysysa resztki radości, dusi, przygniata szarością i miażdży zębami blokowisk. Przeraża chmarą zobojętnianych, wykrzywionych twarzy. Przemykając ulicami, zdążyłem odwiedzić zaprzyjaźnionego fryzjera, lekarza, właściwie dwóch. Pogłaskać zdyszanego psa, uśmiechnąć się do starszej pani sprzedającej bukiety polnych kwiatów, puścić oko do manekina podglądającego mnie z wystawy. Porozkoszować się zapachem rozgrzanego asfaltu, który tak bardzo lubię, bo przypomina jak lata temu kładłem się późną, letnią nocą na ulicy i spoglądałem w rozgwieżdżone niebo, zalewane czarnymi chmurami, wypluwanymi z migoczących, pobliskich kominów. Przeprawa przez miasto umęczyła mnie, a to dopiero początek. W domu wszystko zaległe kurzem, parapety porośnięte pajęczynami w których zastygły mizerne, owadzie okruchy. Nad sufitem rozwieszona cisza. I smutek…nieopisany smutek... pociesza jedynie myśl, że nocą znów uciekam do Bezduszna. Wpadłem na chwilę i nie chcę... nie chcę tu wracać, ni duchem, ni sercem, ni ciałem.

.

środa, 4 lipca 2012

Bez makijażu...



  Ta wietrznica, zmora, szelma i niecnota Sydonia, tłumacząc się bólem głowy zawaliła uzgodnioną kilka dni wcześniej sesję zdjęciową. Mało tego, chimerna „gwiazdka” z przekąsem rzuciła, bym sam wcisnął swoje grube dupsko w te kolorowe, falbaniaste fatałaszki, badyle, drobiazgi i trzepocąc rzęsami pokazał cycki. Nie myśląc długo obróciłem się na pięcie znikając w mrokach korytarza. Otworzyłem wygrzebaną w piwnicy zakurzoną butelkę siedmioletniego wina, zrzuciłem ciuchy, rozłożyłem statyw i postanowiłem utrzeć S nosa. Bawiłem się wyśmienicie, tańcząc, przebierając, popijając.. i wszystko byłoby, jak mawia Baśka. „ git majonez”…tylko zabrakło makijażu… bo podkładów, pudrów, cieni i tuszu używać zwyczajnie nie umiem.


Tak więc przedstawiam Wam kochani kilka fotek z „przymrużeniem oka.”, bo jak stwierdziła przejrzawszy je Sydonia, szkoda żeby wylądowały w koszu.



Więcej można zobaczyć TU

.

poniedziałek, 2 lipca 2012

Podmuch grozy...



      Podmuch grozy zatrzepotał kędziorkami włosów łonowych, jak jesienny wiatr pierzastą trzciną. Niczym wąż prześlizgiwał się między mięśniami brzucha w stronę ust, by na dobre zagnieździć się w gardle, gdy obudziłem się nagi w trumnie. Czarne paciorki różańca wplecione między palce migotały jak matczyne łzy spływające spod natuszowanych rzęs. Słyszałem ciche szuranie zbliżających się do mnie ludzi. Chciałem zerwać zdobiące brzegi białe koronki i okryć się nimi, ale całe ciało było bezwładne. Coś przemknęło mi po nodze, jak wielki pająk, przerażony spuściłem wzrok i dostrzegłem malutką, dziecięca dłoń błądzącą po prawej stopie i drugą, trzymającą coś drobniutkimi paluszkami. Błękitnookie, blond dziewczę odkręcało maleńką butelczynę i umorusanym w lakierze pędzelkiem zaczęło malować mi paznokcie. Karmazynowa czerwień przypominała krew, a umazane niedbale palce wyglądały jakby ktoś pozrywał z nich paznokcie. Mała spojrzała na mnie i chichocząc zaczęła podgryzać mój wielki paluch.
- Uciekaj smarkulo! - wycedziła przez zęby zgarbiona, ubrana w czarne, poszarpane tiule starucha, odpychając dziecko. Podeszła bliżej i mamrocząc coś niezrozumiałe pod nosem zaczęła dokładnie się mi przyglądać. Kościste paluchy błądziły po ciele, a garbaty nos węszył. „No gdzie go ukryłeś kochany?” - powtarzała ochryple. Zniecierpliwiona kręciła się dookoła mnie. W pewnym momencie jej pomarszczona, wysuszona twarz zawisła od tyłu nad moją i równie szybko zniknęła. Poczułem jak wczepia się paluchami w moje włosy, unosi głowę i wbija w kark ostre pazury. Po chwili głowa bezwładnie opada. Widzę nad sobą dłoń obracającą w palcach kamień. Jaki piękny, fioletowy – raduje się stara baba, rozciągając usta w bezzębnym uśmiechu i chowa zdobycz w parcianą sakiewkę, która wydaje się być żywa. Nagle babina sztywnieje, kieruje pokryte bielmem spojrzenie w stronę kaplicznych drzwi, wzdryga się w obrzydzeniu i znika machając czarnymi łachmanami jak kruk wzbijający się do lotu.
Po obu mych stronach, jakby z nikąd, pojawiły się dwie chude, wysokie postacie z zarzuconymi na głowę jutowymi workami, na których widniały namalowane wielkie oczy, a zamiast ust wyszyty X. Chwiejąc się na boki nuciły cichutko smutną melodię. Obok nich wyrosły z ziemi dwie kolejne i następne. W krótkim czasie zrobiło się tłumnie wokół trumny, a melodia wzbierała na sile. Do mruczenia dołączyły dźwięki katarynki, ale nie takie jak pamiętałem z dzieciństwa, tylko wydłużone i przyspieszone zarazem, a do tego lecące od tyłu. Potężny, białobrody kataryniarz wyrósł u mych stóp, w uśmiechu odsłaniając bezzębna jamę. Z ramienia spoglądała na mnie zdobna w czerwony kubraczek kapucynka. Wrzeszczała rwąc się do mnie… wyszczerzyła dwa rzędy zębów i przecinała pazurkami powietrze. Rosły muzykant kręcił korbką coraz szybciej i szybciej. Nad jego głową zaczął tworzyć się czarny wir, powiększając się z każdą chwilą powoli zasysał powietrze z kaplicy. Trumna jęczała jak skatowany pies sunąc w czarną otchłań. Chciałem krzyczeć, ale usta zdawały się być zrośnięte. Ciemność powoli pochłaniała mnie, a ja sam wyrwałem się mokry z koszmarnego snu.

.