Słowa mi grzęzną...

      Wracając ze starego lasu i chlupocząc trampkami po wilgotnym bruku przeczuwałem, że stało się coś niedobrego. Ostatnie sny i dziwny niepokój pod sercem szeptały najgorsze. Po wejściu napaliłem pod kuchnią, rozwiesiłem przemoczone ciuchy i jak co wieczór nakręciłem zegarek. Kieliszek wiśniowej nalewki rozlał się ciepłem po żołądku, a pykający lekko na ogniu sos grzybowy wypełniał cudnym aromatem każdy domowy zakątek. W połowie schodów na piętro usłyszałem dzwonek telefonu, co zdziwiło mnie, bo ostatnio brakuje tu i w okolicy zasięgu. Wyciągnąłem z szafy suchą bieliznę, położyłem na łóżku i podszedłem odebrać. Rozedrgany płaczem głos z drugiej strony słuchawki opowiadał mi straszne rzeczy: o wyłowionym dzień wcześniej z rzeki topielcu, który leżał w wodzie wiele dób. Po ustaleniach policji i rozpoznaniu przez najbliższych okazało się, że to Leszek - mój przyjaciel. Przez dłuższy czas nie docierała do mnie wiadomość o tragedii. Siedziałem gapiąc się tępo w spękaną ścianę.

      Oprócz nieopisanego smutku i palącego żalu męczy mnie wciąż jakiś rodzaj wewnętrznego rozdrażnienia, pretensji do losu, że zabrał bliską mi osobę tak nieoczekiwanie, bez szansy na pożegnanie. Dręczą mnie też pytania jak? Kiedy? I dlaczego do tego doszło… choć w tej chwili nie ma to największego znaczenia. Moje myśli wciąż krążą wokół Lesia, a fragmenty obrazów zapisane w pamięci układają się w kształt jego ogorzałej słońcem twarzy… zawsze uśmiechniętej. Przepełnione spokojem, mądrością życia i pokorą szafirowe oczy… lśniące radością życia. Był osobą jak na te czasy niezwykłą, cieszył się tym co ma, a zbytkiem dzielił. Zawsze skory do żartów i niesienia pomocy. Kochany człowiek i piękna dusza. Nawet teraz kiedy o nim piszę, ciepło wypełnia mi piersi. Uśmiecham się do niego choć oczy ociekają łzami.

Jakby było mało bólu i rozpaczy Śmierć zabrała wczorajszej nocy mojego dziadka.

Przepraszam, że nie odpiszę na Wasze komentarze, ale teraz jestem kompletnie rozbity.

.