Podmuch grozy...

      Podmuch grozy zatrzepotał kędziorkami włosów łonowych, jak jesienny wiatr pierzastą trzciną. Niczym wąż prześlizgiwał się między mięśniami brzucha w stronę ust, by na dobre zagnieździć się w gardle, gdy obudziłem się nagi w trumnie. Czarne paciorki różańca wplecione między palce migotały jak matczyne łzy spływające spod natuszowanych rzęs. Słyszałem ciche szuranie zbliżających się do mnie ludzi. Chciałem zerwać zdobiące brzegi białe koronki i okryć się nimi, ale całe ciało było bezwładne. Coś przemknęło mi po nodze, jak wielki pająk, przerażony spuściłem wzrok i dostrzegłem malutką, dziecięca dłoń błądzącą po prawej stopie i drugą, trzymającą coś drobniutkimi paluszkami. Błękitnookie, blond dziewczę odkręcało maleńką butelczynę i umorusanym w lakierze pędzelkiem zaczęło malować mi paznokcie. Karmazynowa czerwień przypominała krew, a umazane niedbale palce wyglądały jakby ktoś pozrywał z nich paznokcie. Mała spojrzała na mnie i chichocząc zaczęła podgryzać mój wielki paluch.

- Uciekaj smarkulo! - wycedziła przez zęby zgarbiona, ubrana w czarne, poszarpane tiule starucha, odpychając dziecko. Podeszła bliżej i mamrocząc coś niezrozumiałe pod nosem zaczęła dokładnie się mi przyglądać. Kościste paluchy błądziły po ciele, a garbaty nos węszył. „No gdzie go ukryłeś kochany?” - powtarzała ochryple. Zniecierpliwiona kręciła się dookoła mnie. W pewnym momencie jej pomarszczona, wysuszona twarz zawisła od tyłu nad moją i równie szybko zniknęła. Poczułem jak wczepia się paluchami w moje włosy, unosi głowę i wbija w kark ostre pazury. Po chwili głowa bezwładnie opada. Widzę nad sobą dłoń obracającą w palcach kamień. Jaki piękny, fioletowy – raduje się stara baba, rozciągając usta w bezzębnym uśmiechu i chowa zdobycz w parcianą sakiewkę, która wydaje się być żywa. Nagle babina sztywnieje, kieruje pokryte bielmem spojrzenie w stronę kaplicznych drzwi, wzdryga się w obrzydzeniu i znika machając czarnymi łachmanami jak kruk wzbijający się do lotu.

Po obu mych stronach, jakby z nikąd, pojawiły się dwie chude, wysokie postacie z zarzuconymi na głowę jutowymi workami, na których widniały namalowane wielkie oczy, a zamiast ust wyszyty X. Chwiejąc się na boki nuciły cichutko smutną melodię. Obok nich wyrosły z ziemi dwie kolejne i następne. W krótkim czasie zrobiło się tłumnie wokół trumny, a melodia wzbierała na sile. Do mruczenia dołączyły dźwięki katarynki, ale nie takie jak pamiętałem z dzieciństwa, tylko wydłużone i przyspieszone zarazem, a do tego lecące od tyłu. Potężny, białobrody kataryniarz wyrósł u mych stóp, w uśmiechu odsłaniając bezzębna jamę. Z ramienia spoglądała na mnie zdobna w czerwony kubraczek kapucynka. Wrzeszczała rwąc się do mnie… wyszczerzyła dwa rzędy zębów i przecinała pazurkami powietrze. Rosły muzykant kręcił korbką coraz szybciej i szybciej. Nad jego głową zaczął tworzyć się czarny wir, powiększając się z każdą chwilą powoli zasysał powietrze z kaplicy. Trumna jęczała jak skatowany pies sunąc w czarną otchłań. Chciałem krzyczeć, ale usta zdawały się być zrośnięte. Ciemność powoli pochłaniała mnie, a ja sam wyrwałem się mokry z koszmarnego snu.

.