Błogostany...

      Naszła mnie właśnie niepewność, chwila zwątpienia: czy seks jest mi tak naprawdę do szczęścia potrzebny? Siedzę z laptopem na kolanach, nade mną niebiański lazur, z przodu rozśpiewany gaj, wokół rozcykane trawy, a obok w białej, porcelanowej miseczce mrugają do mnie spod słodkiej, gęstej śmietany przecierane woskowym, niebieskawym nalotem dorodne jagodzianki. Te skubane pieszczotliwie palcami z zielonych krzewinek, podczas dzisiejszego spaceru nad wschodnią częścią starego jeziora. Z drżeniem sięgam po nie odganiając spragnioną ich słodkości dziką osę. Wilgotne, schłodzone owoce wypełniają usta amarantową soczystością pieszcząc podniebienie smakiem malachitowego raju. Delikatną gorzkością ziemi zmieszaną z kwaśnością deszczy. Aksamitne skórki i drobniutkie pestki swawolą z językiem osadzając się między zębami, wywołują pierwszy dreszcz. Zamieram przełykając tę ambrozję. Mimowolnie odrzucam do tyłu głowę, rozchylam zasiniałe wargi złaknione gorących jak pożar pocałunków słońca. Błagam grzeszną myślą, by ta chwila trwała w nieskończoność, a salaterka, jak w starej baśni z dzieciństwa, napełniała się bez końca. Każda łyżeczka mecyi przybliża mnie do nieba… do szczytowania… Zmysłowa euforia wykręca palce u stóp na których właśnie przysiadł rdzawy motyl. Pięty suną bezwiednie po chropowatym ganku zatrzymując na drewnianej skrzynce z kwitnącą nasturcją. Z gałęzi łypie na mnie zaciekawiony ptak, a ja zagryzając dolną wargę z czarną rozpaczą zerkam na dno porcelany, gdzie skąpane w odrobinie śmietanki spoczywają trzy ostatnie borówki. Niemal z namaszczeniem zagarniam ustami i ze smutkiem, że wszystko co dobre szybko się kończy, ociągając się nieco przełykam błogości ostatki.

.