Deszcz, kolorowe stopy i wspomnienia...

      Dziś, a właściwie już wczoraj późnym popołudniem wybrałem się z psem na spacer dookoła jeziora. Mniej więcej w połowie drogi, kiedy zbierałem pyszne kurki niebo pociemniało,  przybrało barwę stali mieszanej z  brudny granatem. Grzmiało i dudniło  złowieszczo jękami ścierających się ze sobą chmur rozczochranych. Nagle lunęło… zapłakało tak strasznie, że w ciągu kilku minut byłem zupełnie mokry, grube krople zalewały oczy, mokre ciuchy przylegały do ciała,  a ja byłem szczęśliwy… przepełniony tym cudownym uczuciem wolności. Biegnąc w kierunku domu wskakiwałem w kałuże i rozbryzgując wodę dookoła chichotałem jak dzieciak. Kiedy już znalazłem się w chałupie szybko napaliłem w kuchni, przemarznięty rozebrałem się  do naga i przysiadłszy  na dziadkowej ławeczce obok grzałem się  popijając pyszną,  gorącą kawę. Najpierw rozbawiły mnie pomarszczone i ufarbowane od skarpet i trampek stopy w kolorze brązu i zieleni, potem skręcone w spiralki włosy na nogach, a gdy w końcu wzrok mój padł na krocze ubawiłem się do łez. To co powinno dyndać dumnie, skurczyło się  mniej więcej do wielkości kciuka. Pomyślałem sobie - matko, a gdyby tak teraz stanął ktoś w drzwiach i spostrzegł, dojrzał, zobaczył, spaliłbym się ze wstydu… tak jak kilka lat temu podczas jazdy rowerem polną drogą z grupą znajomych, gdy wkręciła się mi w łańcuch nogawka rozrywając się na szwie aż po krocze… ale to nie poszarpana nogawka, ani wyzierające spod zawiniętych bokserek genitalia przyczyniły się do płonącej wstydem twarzy, tylko to, na czym ta twarz się zatrzymała, a dokładnie zatopiła w końcowej fazie upadku. Kiedy odkleiłem facjatę od jeszcze ciepłego podłoża i dostrzegłem w jakie gówno wpadłem, wiedziałem że nic mi już przed kpiną innych nie pomoże, ani ucieczka, ani płacz… więc uniosłem ją dumnie i odwracając się do przyjaciół z szerokim uśmiechem rzekłem – naturalne krowie, dla cery samo zdrowie!