Płynę...

      Płynę spokojnie łajbą żywota mego po morzach codziennych dni. Czasami zakołysze, zagrzmi, falą zaleje, obmyje solą oczy. Ale dalej płynę spokojnie, bez szaleństwa, bez przepychanki. Omijam ławicę piranii, żarłacze rekiny i ryby młoty. W płóciennej torbie przetarty, skórzany portfel nigdy nie jest pusty, zawsze jest w nim tyle, ile być powinno…nie więcej…nie mniej…w sam raz. W szczerości mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwy, że mam czas…całe mnóstwo wolnego czasu, który mogę wykorzystać jak tylko zechcę. Płynę  nieco senny…nieco oderwany. Przybijam do pięknych wysp…poznaję ludzi, wyjątkowych w każdym względzie…niezwykłych. Czasami wydaje mi się, że moje życie to sen…ale równie często nadciągają czarne, skłębione chmury. Biją w piersi pioruny bolesnych wspomnień. Duszę zalewa deszcz smutków, niespełnień, rozterek …ale przemija…stając się swoistym katharsis. Rodzinę mam wspaniałą…nie raz dziękowałem już, że mogłem się narodzić, przebywać, wychować w gronie tak zacnych i pięknych dusz. Jest też oczywiście i wyjątek, Mroczny Stefan, ale bez niego wszystko runęłoby, poprzewracało się, a świat zwariowałby  zupełnie. Los obdarował mnie wspaniałą przyjaciółką, o której pisywałem nie raz. Codziennie raduje mnie, dodając nowych sił towarzystwo totalnie odjechanego psa.  Kocham to swoje życie i nienawidzę…lecz wciąż chcę je śnić…prześnić…po kres mych dni.