Bezsenność...

      Bezsenność… ale jeszcze gorszy jest stan w którym budzę się co chwila z ciężarem co jak kamień mogilny na piersi zalega. Deszcz przesiewa ciemność, wybija o dach smutne intermezzo. Zacichły rykowiska. Sny choć krótkie to intensywne… i niemal namacalne. Wstaje wyrwany z senności bezdechem i otumaniony lękiem. Spoglądam zza szyby w czerń rozmytą pomarańczowym światłem samotnej latarni, gdzie wiatr surfuje po morzu pożółkłej trawy, a wielki wóz przemierza jak co noc drogę po niebie na wschód. Lato kończy się. Stąpam bosymi stopami po grzbietach desek, wyczuwając spękania i wypaczenia tworzące się przez dziesiątki lat. Deskami pamiętającymi jeszcze kroki tych co odeszli - umarłych. Nalewam chochelką ze starego wysłużonego wiaderka studzienną wodę, nakładam na szyjkę czajnika gwizdek i czekam… czekam wsypując do kubka kawę. Nade mną cicho tyka zegar. Jest mi źle… bardzo źle, znów zapadam się w ten paskudny, mętny, stan… stan zawieszenia. Nieznośny chłód wgryza się w skórę. Nakładam ciepły sweter i wełniane skarpety. Snuciem wypełniam pustkę domu przemierzając ścieżki zdrapanych farb.