Tajemnice starych lasów...

      Głęboko w starych lasach niedaleko Bezdusza ukryte są widma przeszłości o których nikt już nie pamięta, a niewielu ma jeszcze okazję nacieszyć nimi oko, nim przepadną zupełnie skruszone zębami czasu. Cicho zduszone przez naturę, która okryje je kołdrą ziemi. Dziś opowiem Wam o przepięknym miejscu, którego całej historii niestety nie znam i pewnie nie poznam, ale spacer tam jest dla mnie zawsze niezwykłym przeżyciem. Pozostałości po starej niemieckiej wsi Glambek zachwycają zarówno położeniem jak i perełkami, które po niej pozostały. Jakże pięknie musiało tam być w czas jej żywota. Dookoła mnóstwo wodnych akwenów połączonych ze sobą strumieniami, teraz zarośniętych i zmieniających się w trzęsawiska. Małe wysepki na których rosną olbrzymie buki i kasztanowce. Pierwszym pomnikiem przeszłości są ruiny niewielkiego kościółka zbudowanego z polnych kamieni. W jego środku, ze sterty usypanych kamieni niczym poskręcane węże wypełzają korzenie starych drzew, które przypominają system żylny okalający serce starej budowli. Puste okna zieją samotnością, ale główna brama stoi nienaruszona zdając się zapraszać zagubionych wędrowców do środka.

  

      Kolejnym klejnotem jest łączący dwie wyspy stary mostek, ograbiony niegdyś z płaskorzeźb zdobiących jego boki. Zawsze kiedy na nim przystanę i dotykam dłońmi kamienne brzegi zastanawiam się ile osób kładło w tym miejscu dłonie lub opierało łokciami, zapominając się na chwilę, oczarowani niezwykłością natury… ilu zakochanych spotykało się tu pod ukryciem nocy… ilu zachłystywało się na zapas energią tego miejsca w zimie swojego życia. Pokryta grążelami woda jest tak czysta, że widać najdrobniejszy kamyk wybijający się kolorem z dna. Przepływające po nim łódeczki liści kręcą się jak kolorowe bączki z czasów dzieciństwa. Okalające wodę trzciny i tatarak szumią czesane wiatrem,  a wraz ze śpiewem ptaków i brzęczeniem owadów tworzą utwór doskonały. Człowiek chciałby tam stać tak… pozostać bez końca.

 

      Następnie schowane wśród starych buczyn zapraszają szumem pędzącej wody pozostałości starego młynu, którego fragment dojrzeć można z drewnianego mostku przedłużającego ubitą drogę. Lodowaty strumień od lat przemierza swoimi korytarzami krusząc nieco stare mury. Rozbryzguje się radośnie zdobi kroplami porastającą każdy skrawek miejsca bujną roślinność. Migoczące w promieniach słońca łzy przypominają rozsypane diamenty, zgubione pośpiechem uciekającego złodzieja.

 

      Między wyzierającymi spod mchu i liści fundamentów dawnych domostw dumnie stoi stara gorzelnia, której komin nie wiedzieć czemu wysadzili lata temu żołnierze. Wyrastające z ziemi stopnie wielkich schodów prowadzą w przepaść.

 

      Na koniec zostawiłem miejsce wyjątkowe… znajdujące się obok powyszczerbianej potokami ulewnych deszczy brukowanej drogi prowadzącej niegdyś do wsi. Miejsce, gdzie olbrzymie pokrzywy i osty strzegą  spokoju spoczywających tam, a pełzające po ziemi bluszcze i powoje otulają silnie pozostałości kamiennych płyt nagrobnych. By dotrzeć do serca starego cmentarza trzeba przedzierać się przez wysokie paprocie i tarasujące drogę pozwalane, pokryte mchem pnie i konary drzew. Obok suchy, martwy las ogromnych świerków zieje ciemną pustką i niepokojony zdaje się mroczyć nawet w najbardziej słoneczny dzień. Wiele nagrobków zapadło się w ziemię i z czasem porosło warstwą liści  i roślin. Te pozostałe jeszcze przywracają pamięć o umarłych i  wprowadzają w zadumę o przemijaniu.