Nibyświt...

      Zbiegłem po kamiennych schodach w nibyświt. Potykając się o własne stopy brnąłem przez gęstą, mleczną mgłę w stronę bagien, by wygrzebać zawiniątko zakopane przed laty pod zwalonym, spróchniałym pniem. Biegnąc rozbijałem głowy sennym dmuchawcom. Trącałem koniuszkami palców fioletowe dzwonki płosząc szykujące się do snu ćmy. Rozcapierzone, lepkie pajęczyny owijały się wokół kostek, jakby chciały mnie powstrzymać. Skaleczony palec krwawił, marząc purpurą po zieleni. Zmęczony, zmarznięty i mokry zatrzymałem się na chwilę. Chwytając łapczywie powietrze w zaciśnięte płuca podpierałem się dłońmi o spękaną, chropowatą korę. Skrzypiący złowieszczo grubą odroślą dąb przypomniał o dźwiganym niegdyś wisielcu i zagubionym palcu, za który wcześniej ciągano nieszczęśnika by przywołać wiatr. Ruszyłem dalej, słysząc w rozwichrzonych, rozłożystych konarach chichot przewrotnego losu… zwolniłem dopiero, gdy znalazłem się wśród smukłych, białych pni. Stąpając delikatnie po zielonym, miękkim, wilgotnym kożuchu mchu omijałem powalone gniewem burz drzewa, spróchniałe karpy i kłębowiska gałęzi. Uśmiechnąłem się do patrzącego na mnie jelenia zdobnego w piękny wieniec, okalający uniesiony lekko ku górze łeb… jakby świadomego swojego majestatu. Kiedy w końcu odtarłem do celu, padłem na kolana i zacząłem grzebać. Oblepione wilgotną ziemią palce odsłoniły szarości zbutwiałego materiału. Otworzyłem zawiniątko, wstrzymując tym samym siłę zapętlonych niegdyś słów… wypowiedzianych w noc księżyca pełni… Owoc skowytu duszy i serca lamentu.

.