Między nami...

      Spojrzałem dziś na nią ukradkiem. Miotała się z artystycznym nieładem na głowie, pośród kartonów i świątecznych gadżetów, próbując dopić zimną już, poranną kawę. Poczułem ciepło rozchodzące się kręgami w piersiach, rozpłynąłem się w rozrzewnieniu…jak posąg zastygnąłem w bezruchu, szczęśliwy, z uśmiechem na twarzy… i patrzyłem . Chłonąłem każdą sekundę…łapałem te chwilki w siatkę pamięci, jak kolekcjoner łapiący unikatowe motyle. Znamy się od zawsze, od wczesnego dzieciństwa. Nieustannie uczestniczymy w swoich życiach. Miałem tą ogromną przyjemność obserwować jak przemienia się z krótkowłosej chłopczycy i łobuziary w cudowną, zmysłową kobietę. Pełną wewnętrznego spokoju i duchowego piękna. Kobietę nadzwyczaj inteligentną ,silną, głodną doświadczeń, niezależną, a jednocześnie delikatną, kruchą i romantyczną. Każdego dnia dziękuję w głębi serca, że ją znam, że mogę cieszyć się jej obecnością, być przy niej. Że nie muszę nic musieć, mówić ani udowadniać. Że akceptuje mnie z całym wachlarzem zalet i wad. Że bezwarunkowo kocha, takim jakim jestem i nie próbuje mnie zmieniać. To niesamowite ile razem przeszliśmy; piekło dojrzewania, koszmar rodzinnych zawiłości, pierwsze miłości i ich zawody, załamania, wzloty i chwile radości. To niezwykłe, jak te wszystkie doświadczenia, życie i czas splotły nas. Zasupłały w nierozerwalną całość. Teraz, kiedy wracam wspomnieniami do wydarzeń sprzed lat, myślę…nie, jestem pewien, że gdyby nie Monika…nie byłoby mnie tu teraz. Świeciła mocno jak polarna gwiazda, była latarenką oświetlającą drogę, silną dłonią, oparciem i opoką. W pewnym, ciężkim okresie mego życia pouciekali wszyscy moi znajomi, przyjaciele, odwróciła się ode mnie nawet część rodziny…pozostała jedynie ona. To w jej ciepłych ramionach narodziłem się od nowa, to jej słone łzy zmyły ze mnie ból, jej czuły dotyk zesłał spokój, a uśmiech odpędził demony i rozmył cienie przeszłości. Była, jest i będzie Aniołem, stróżem mym. Wie o mnie wszystko, czasami śmieję się, że zna mnie lepiej niż ja sam. Przy niej mogę zapomnieć o świecie całym. Kocham ją tak ogromnie, że brak mi słów, że nie wypowiem. Dla niej spuściłbym ostatnią kroplę krwi, wyrwał serce. Ona jest wszystkim co mam…jest moim powietrzem…pokarmem…moim domem.

Dziękuję Ci za wszystko, przyjaciółko moja.

"Miłość to dwie dusze w jednym ciele, przyjaźń - to jedna dusza w dwóch ciałach. "
— Tadeusz Kotarbiński