Z ogromnym smutkiem...

     

      Z ogromnym smutkiem dostrzegam, że lubujemy się w romansach, ckliwych książkach i filmach o cudownej, nieskazitelnej miłości z Happy Endem. Uciekamy od rzeczywistości smutnej i szarej jakby się wydawało. Zamykamy się w sobie. Marzymy o partnerze doskonałym, nie istniejącym tak naprawdę. Dlaczego nie potrafimy zadbać, choćby postarać się, by nasze życie było piękniejsze, pełniejsze i w pełni przeżyte.  Wydaje nam się, że wszystko powinno być łatwe, miłe i słodkie niczym cukierek. A tak naprawdę miłość to ciężka harówa, to ciągłe poznawanie, zmienianie się, akceptowanie ukochanej osoby z całym wachlarzem jej zalet, ale przede wszystkim wad. Dlaczego pozwalamy, by upływ czasu gasił w nas radość, wykruszał wiarę i  obracał w pył związek. Pozwalamy by, do nie tak dawna jeszcze, nasz cudowny partner dla którego wyrzeklibyśmy się wszystkiego…nawet samych siebie, teraz staje się bezbarwny, płaski, niepotrzebny. Niejednokrotnie wadzący i męczący przygniata nas nieznośnym ciężarem swej obecności. Pozwalamy by ten piękny uśmiech, który wyzwalał w nas fale ciepła, stał się groteskowym grymasem budzącym niesmak. Dotyk ukochanych dłoni wieje chłodem, a bliskość niegdyś tak święta teraz odpycha. Nie możemy już nawet na niego patrzeć, dusimy się przy nim, wysychamy, a przecież potrzeba tak niewiele by być naprawdę szczęśliwym. Wystarczy stać się ogrodnikiem swojej miłości, bez przerwy pielęgnować, nawozić, przycinać. Kłaść wtulonym i budzić się z uśmiechem przy ukochanym. Codziennie poznawać go na nowo…od nowa zakochiwać się. Pozwalać, by otulony naszą miłością, szczerością, bezinteresownością  i troską rozkwitał jak piękny kwiat. Owszem, nie jest to łatwe, ale im więcej dbałości tym częstsze, piękniejsze kwitnienie i odwzajemnienie. Tylko czasem… bardzo, bardzo rzadko zdarza się  gleba nieurodzajna, jałowa, na której nie wyrośnie nic. Nawet jeśli zrosimy ją kroplami życiodajnych łez.

Cały dzień rozbrzmiewa mi w głowie ten jakże piękny utwór Czesława Niemena